Уладзімеру Паўлаву
Ранавата нам прычальваць,
Траціць час на перакуры.
Я люблю братоў адчайных,
Што жывуць на стыку буры.
Дзе упаў баец вясёлы –
У травы спытаць каторай?
...Хлопчыкі бяздомных сёлаў,
Вы сям’і былі апорай.
Сябрукі вятроў расхрыстаных,
Зналі працу вы любую.
I жылі не горш міністраў
На стыпендыю скупую.
У журбы, спытаць каторай,
Па якой мы плацім мерцы?
Соль жыцьця ня толькі ў творах –
Соль, – яна на самым сэрцы!
|
|
